Pieśń o Matce Rzek

Tam gdzie lodospady świętych alckich gór
łamią turni kark o srebro białych chmur
wypływają źródła wielkiej matki rzek
przez skaliste progi przełamując bieg

Przezroczystej wody silny rwący nurt
wchłania w swoje łono prądy górskich strug
jarem się przedziera poprzez żwir i głaz
moc jego żywiołu wzbiera raz po raz

Wcina się doliną przez pustynny less
w szerokiej równiny się rozlewa step
gdzie u wodopoju pasterze wśród traw
zatrzymują pochód swych bogatych stad

kupców karawany przekraczają bród
którym szlak z zachodu dawna szedł na wschód
niosąc w dar żelazo złoto oraz spiż
aby powracając jedwab wieźć i ryż

Płynie w gęsty ciemny i iglasty las
w którym na moczarach wolno płynie czas
ryb spragniony niedźwiedź idzie w nią na łów
słychać wycie wilków i puchanie sów

Pośród tego boru leśny żyje lud
nie doskwiera jemu choroba ni głód
żyje wedle bogów i przyrody praw
zna moc dzikich jagód grzybów ziół i traw

Na daleką północ rzeka w śnieg i mróz
dąży tam gdzie czarny mech i porost tundr
dzwonki reniferów gdzie dzwonią u sań
biegnąc skutym lodem korytem we mgłach

Gdzie w namiotach głośne śmiechy młodych dziew
i przechwałki łowców i szamana śpiew
który duchów przodków przywołuje moc
by chroniły stada przez polarną noc

W oceanie lodu pełnym alk i fok
wielka matka rzeka kończy wód swych tok
tam na krze przypływa biały niedźwiedź z mórz
syty odpoczywa wśród nadbrzeżnych wzgórz

Głoszą klechdy przodków że tam dusz jest kraj
które pogubiły swoją drogę w raj
skąd je woła swoim świętym bębnem kam
rzadko żywy człowiek zajrzy kiedy tam

Tak od sięgających nieba świętych gór
aż do lodowatych czarnych sinych mórz
poprzez siedem krain z nurtem siedmiu rzek
mową siedmiu ludów płynie moja pieśń

Dźwięk się jej rozchodzi przez bezkresny ląd
czy usłyszą słowa me daleko stąd
czy do ludnych dotrą i bogatych miast
kiedy je na zachód wzniesie ścieżka gwiazd?

pierwotnie opublikowane na grupie pl.hum.poezja dnia 8 marca br.